Νότη μου ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω το αναπάντεχο φευγιό σου. Είναι παραμονή του αποχαιρετισμού που έχουν οργανώσει για σένα η Βασάρα σου, ο Χάρης και η Ροδή σου και μου είναι τόσο δύσκολο να βάλω λέξεις σε σειρά που δεν θα διαβάσεις ποτέ.

Βλέπεις με είχες συνηθίσει σε απαντητικά μέιλ με τα σχόλιά σου σε διάφορα γραπτά μου. Και τώρα, θέλω να γράψω για σένα  ενώ πλέον απουσιάζεις και ο πόνος είναι τόσο βαθύς.

Έφυγες σε έναν τόπο που αγάπησες και πέρασες τις τελευταίες ώρες σου με την Βάσω, τη μεγάλη σου λατρεία και αυτό είναι ίσως το μόνο που κάνει εμάς που μείναμε να λέμε για να απαλύνουμε το δικό μας πόνο της απώλειας σου. Πάντα τελικά όταν φεύγει κάποιος που αγαπάμε τις δικές μας ανάγκες βάζουμε μπροστά για να αντέξουμε την απώλεια.

Κι εκείνο το μέιλ, που μας έστειλες λίγο πριν φύγεις ρε Νότη, όπως τόσα άλλα για να μας κάνεις να ξαλεγράρουμε όλα αυτά τα χρόνια, εκείνο το μέιλ με ώρα 20:48 3 Ιανουαρίου 2023 που φυσικά δεν θα δημοσιεύσω, αφού το έστειλες στους φίλους σου κι όχι στο κοινό που με τόση οξυδέρκεια τσίγκλαγες με τα σημειώματα «πέραν πάσης ειλικρίνειας». Μας έκανες πλάκα για τελευταία φορά, χωρίς κι εσύ να το ξέρεις. Και ξέρεις η «πλάκα» συνεχίστηκε γιατί για κάποιο λόγο που έχει να κάνει με το ίντερνετ του σπιτιού μου το έλαβα αφού είχες φύγει. Αχ Νότη μου.

Από το βράδυ του φευγιού σου έχω διαπιστώσει πόση αγάπη έχει ξεχειλίσει για σένα το αδηφάγο διαδίκτυο. Είναι μια νίκη σου αυτή – όσο κράτησε, μέχρι κάτι άλλο να τραβήξει την προσοχή του κοινού.

Είναι τόσο παγωμένα τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο για να μιλήσω εις μνήμην σου ρε Νότη.
Τι να πω για το ταλέντο, τις μουσικές που μας χάρισες, την πολιτική σου σκέψη που τόσο γενναιόδωρα μοιράστηκες σ’ αυτό το σάιτ για να με βοηθήσεις, τα αστεία σου, τις συναντήσεις στο Πήλιο, την τιμή που μου έκανες να παρουσιάσω το βιβλίο σου.

Χαίρομαι που μιλήσαμε λίγο πριν το φευγιό σου. Ήταν πολύ ωραίο το τηλεφώνημα, εσείς στην Κουκουράβα κι εγώ πηγμένος στη Βάρης-Κορωπίου. Πρώτα μαζί σου, μετά με τη Βάσω και μετά ξαναπήρες το ακουστικό να μου πεις, ό,τι μου είπες – για τελευταία φορά ρε γαμώτι μου.
Τελικά ποτέ δεν ξέρουμε όταν μιλάμε με κάποιον αν θα είναι η τελευταία φορά. Είμαστε περαστικοί και όσο κι αν το ξέρουμε κάνουμε ότι δεν μας αφορά, αλλά πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε αλλιώς.

Νομίζω ότι γράφω το χειρότερο κείμενο της ζωής μου. Έστω κι έτσι όμως είναι  ειλικρινές, κι ας μην καταφέρνω να βγάλω στο χαρτί όλες τις εικόνες που έχω από σένα.
Πόσο αυστηρός ήσουν για να βγαίνει τέλεια ο ήχος σου είτε έπαιζες στο Ηρώδειο, είτε στο «Μαραμπού» της Αφήσου. Σεβόσουν πάντα τους πάντες και κυρίως το κοινό σου. Πόσο χιούμορ και αυτοσαρκασμό είχες, πόσο επιμελής όταν έγραφες τα Σχόλιά σου. Όπως σεβόσουν τις νότες και τις πρόσεχες, άλλο τόσο και τις λέξεις για να διατυπώσεις τις σκέψεις τις διάλεγες με μαεστρία.

Τα κείμενά σου ήταν τόσο θαυμαστά ενορχηστρωμένα με τον δικό τους ρυθμό, όπως οι μελωδίες σου. Κάθε κείμενό σου έδειχνε πόσο πολιτικό ον υπήρξες και πόσο παρατηρούσες την κοινωνία μας. Ίσως κάποτε οι μουσικές σου πρέπει να συνυπάρξουν με αναγνώσεις κειμένων σου. Ακόμη και τώρα που θα λείπεις εσύ, θα αποτελούν πάντα ένα σύνολο που θα λέει σε όλους: να αυτός είναι ο Νότης Μαυρουδής, ένας καλλιτέχνης, ένας βιρτουόζος κιθαριστής, ένας διανοούμενος της αριστεράς που με ευγένεια παρέμενε συνεπής στις αρχές του και δεν χάιδευε αυτιά, κριτικός προς πάσα κατεύθυνση, ένας ευαίσθητος άνθρωπος που είχε ενσυναίσθηση πριν η συγκεκριμένη λέξη γίνει της μόδας.

Όσο μεγαλώνουμε κουβαλάμε πολλά: τα λάθη που κάναμε, τα σωστά που πράξαμε, τα ναι και τα όχι που είπαμε και τις απώλειές μας. Νότη μου, ακριβέ μου Νότη θα είσαι πάντα ένας φίλος που θα μας λείπει.

Γιάννης Καφάτος - www.viewtag.gr