Πολλοί συμβασιούχοι εργάζονται για πολλά χρόνια στις ίδιες θέσεις εργασίας, με διαρκώς ανανεώσιμες συμβάσεις. Κάποιοι μάλιστα με συνεχή υπηρεσία 3-5 ετών καλύπτουν νευραλγικές θέσεις, με ανανέωση συμβάσεων ανά τρίμηνο! Παρόλο που οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι δεν επιβαρύνουν περαιτέρω τον ετήσιο προϋπολογισμό (αν εξαιρέσουμε τις θέσεις των εργαζομένων που μισθοδοτούνται από ευρωπαϊκά προγράμματα πχ, ΕΣΠΑ και επομένως δεν εντάσσονται στον εθνικό προϋπολογισμό) και οι θέσεις τους δεν αποτελούν νέες προσλήψεις, εντούτοις δεν υπάρχει η πολιτική βούληση να αποκτήσουν εργασιακή σχέση αορίστου χρόνου ή και να μονιμοποιηθούν!

Άραγε το φρένο στη διαδικασία είναι το άρθρο 103 του Συντάγματος που απαγορεύει τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου; Ή μήπως κρυβόμαστε πίσω από αυτό και κρατάμε τους συμβασιούχους ομήρους, έτσι ώστε να εξυπηρετούν πάγιες και διαρκείς εκλογικές ανάγκες συνεισφέροντας την ψήφο τους στους κυβερνώντες, πληρώνοντας το αντίτιμο…..σου δίνω να φας, δώσε μου την ψήφο σου! Ας μην γελιόμαστε, από τη στιγμή που οι συμβασιούχοι εργάζονται για πολλά χρόνια και καλύπτουν ανάγκες σημαίνει ότι είναι αναγκαίοι πάντα! Αλλά μήπως ενδιαφέρει τους κυβερνώντες η ανακύκλωση των συμβασιούχων; Να δουλεύουν από λίγο περισσότεροι, έτσι ώστε και περισσότεροι να νιώθουν υποχρεωμένοι και ευγνώμονες; Φαίνεται ότι η δημιουργία ενός οικοδομήματος πελατειακού κράτους είναι πιο πάνω από την κοινωνική ευημερία και το δικαίωμα για σταθερή εργασία.

Είναι αναγκαίο να γίνουν οι συμβάσεις των συμβασιούχων του δημοσίου περισσότερο μόνιμες. Για έναν απλούστατο λόγο! Συμβασιούχοι που εργάζονται για 3-5 συνεχή χρόνια και έχουν αποκτήσει πολύτιμη εργασιακή εμπειρία, έχουν μάθει τα μυστικά της δουλειάς, γνωρίζουν πως να αποδίδουν στην εργασία τους, έχουν συνεργαστεί με το μόνιμο προσωπικό, η πολιτεία δεν θα πρέπει να τους διώχνει, ούτε να τους αχρηστεύει! Με την κατάλληλη επιμόρφωση όπου απαιτείται και με αξιολόγηση, μπορούν να αποτελέσουν ένα άριστο εργατικό δυναμικό! Αντίθετα η διαδικασία που οι συμβασιούχοι μαδάνε μαργαρίτες προκειμένου να μαντέψουν αν θα ανανεωθεί η σύμβασή τους ή όχι, είναι ψυχοφθόρα. Η εργασιακή ανασφάλεια μόνο προβλήματα δημιουργεί. Οι ψυχολογικές επιπτώσεις είναι μεγάλες! Άτομα ηλικίας 55-60 ετών δεν γνωρίζουν αν αύριο θα συνεχίσουν να δουλεύουν. Το μυαλό τους είναι κολλημένο στο εργασιακό τους μέλλον! Δεν μπορούν να κάνουν σχέδια, να οργανώσουν τις ανάγκες της οικογένειας, να σπουδάσουν τα παιδιά τους! Ειδικά τώρα με την ακρίβεια που κυριαρχεί στην αγορά, τα πράγματα είναι περισσότερο δύσκολα. Μήπως αυτό επηρεάζει και την απόδοσή τους; Σίγουρα ναι!

Υπάρχει όμως και ένας δεύτερος λόγος που επιβάλει την σταθερότητα της εργασίας των συμβασιούχων, από πλευράς εργασιακών δικαιωμάτων και ποιότητας απόδοσης των υπηρεσιών. Οι ελαστικές μορφές εργασίας είναι γνωστό ότι ευνοούν την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων και ως προς το τρόπο απασχόλησης και ως προς την μισθοδοσία. Ιδιαίτερα αν στο μέλλον οι συμβάσεις ξεπουληθούν σε ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες θα έχουν στο δυναμικό τους φθηνό εργατικό δυναμικό, τότε ο εργαζόμενος θα δουλεύει για λίγα χρήματα και θα πρέπει να δείχνει χαρούμενος για να μην απολυθεί! Άρα είναι ανάγκη οι μόνιμες προσλήψεις να γίνουν τώρα, γιατί μετά δεν θα γίνονται! Όταν έχεις προσωρινό προσωπικό που αλλάζει συνεχώς, η απόδοση και η ποιότητα της υπηρεσίας πέφτει! Καμία χώρα δεν μπορεί να ευημερήσει χωρίς έναν δημόσιο τομέα αξιοκρατικά στελεχωμένο.

Η στέρηση της πολιτικής βούλησης να μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι του δημοσίου που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες φάνηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Πολλοί συμβασιούχοι νιώθουν εξαπατημένοι, αφού τους έταξαν μονιμοποίηση, την οποία οι εργαζόμενοι δεν είδαν ποτέ! Πολλοί αναγκάστηκαν να κάνουν το εμβόλιο και στάθηκαν στα δύσκολα, δίνοντας το παρόν στηρίζοντας ποιοτικά τις υπηρεσίες! Ποια η ανταμοιβή τους; Η ανανέωση της σύμβασης για άλλους τρεις μήνες! Μέχρι και την τελευταία ημέρα της εργασίας τους δεν ήξεραν αν θα συνεχίσουν να δουλεύουν! Αυτό είναι το μεγάλο ευχαριστώ της πολιτείας, που εκλιπαρούσε για εργατικά χέρια τον καιρό της πανδημίας!

Ακόμα και η μοριοδότηση των συμβασιούχων που προσλήφθηκαν τον καιρό της πανδημίας είναι ελλιπής και δεν μπορούν οι συμβασιούχοι να διεκδικήσουν με αξιώσεις μόνιμες θέσεις μέσω ανοικτών διαγωνισμών του ΑΣΕΠ, αφού πολλές φορές άλλες κατηγορίες υποψηφίων με λιγότερη εμπειρία, έχουν περισσότερα μόρια και μπορούν ευκολότερα να προσληφθούν! Χωρίς να παρακωλύεται η ελεύθερη πρόσβαση όλων στο δικαίωμα για εργασία, θα μπορούσε να προβλέπονται ξεχωριστές θέσεις για τους εν ενεργεία συμβασιούχους, αλλά και ξεχωριστές θέσεις εργασίας για τους ανέργους. Είναι χαρακτηριστικό ότι άλλη μοριοδότηση έχουν οι άνεργοι και άλλη οι συμβασιούχοι! Ένα είναι σίγουρο, ότι η ανεργία πρέπει να καταπολεμηθεί, διότι το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα παραμένει διπλάσιο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο!

Μοριοδοτώντας σωστά την προϋπηρεσία, αλλά μοριοδοτώντας και σωστά τους συμβασιούχους που εργάστηκαν πραγματικά υπό αυξημένο κίνδυνο για νόσηση από κορωνοιό, αποκτούν δικαίωμα οι συμβασιούχοι για μόνιμη εργασία! Εκεί χρειάζεται πολιτική βούληση, στη σωστή και δίκαιη μοριοδότηση που θα φαίνεται μέσα στις προκηρύξεις, με πλήρη διαφάνεια! Δεν μπορεί αυτοί που εργάστηκαν σε νευραλγικές θέσεις για την αντιμετώπιση του κορωνοιού να παίρνουν τα ίδια μόρια με αυτούς που δούλεψαν κάτω από ασφαλείς συνθήκες!

Η κυβέρνηση οφείλει να τηρήσει ότι υποσχέθηκε! Να γίνουν θεσμικές παρεμβάσεις που να στοχεύουν στην μονιμοποίηση των συμβασιούχων μετά από αξιολόγηση! Να γίνεται δίκαιη μοριοδότηση των συμβασιούχων ως ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης της προσφοράς ιδιαίτερα όσων εργάστηκαν σε συνθήκες αυξημένου κινδύνου για νόσηση από κορωνοιό!

Ο Γεώργιος Μουζόπουλος είναι Ιατρός - Ορθοπαιδικός Χειρουργός στο ΓΝ Λακωνίας – ΝΜ Σπάρτης, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Χαιδελβέργης Γερμανίας, με Master στη Διοίκηση των Μονάδων Υγείας, στην Αθλητιατρική και την Βιοστατιστική – Μεθοδολογία της Έρευνας,  Υπεύθυνος του Τομέα Υγείας & Μέλος της Νομαρχιακής Οργάνωσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ – ΚΙΝ.ΑΛ Λακωνίας.