Η κυβέρνηση με απόφασή της (ΦΕΚ 4204/τ.Β/08/08/2022 ) βάζει εμπόδια στην πρόσβαση ασθενών με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου Ι, σε σύγχρονες μεθόδους μέτρησης του σακχάρου, όπως για παράδειγμα η χρήση αισθητήρων, διότι δεν αποζημιώνει πλήρως αυτές τις μεθόδους. Αντίθετα αποζημιώνει πλήρως πεπαλαιωμένες μεθόδους μέτρησης σακχάρου, όπως για παράδειγμα η μέτρηση με χρήση καρφίδων και ειδικών ταινιών.

 Όσον αφορά τους αισθητήρες ο ΕΟΠΠΥ θα αποζημιώνει τα αναλώσιμα μόνο μέχρι το ύψος του ποσού που αντιστοιχεί στις ταινίες μέτρησης σακχάρου, κάνοντας στροφή στο παρελθόν. Αυτό σημαίνει ότι οι ασθενείς θα πρέπει να επιβαρύνονται σχεδόν με 130 ευρώ το μήνα εφόσον επιθυμούν να κάνουν χρήση των αισθητήρων. Ενώ δεν πληρώνουν τίποτα αν κάνουν χρήση των καρφίδων. Τα 130 ευρώ το μήνα για πολλές οικογένειες είναι δύσκολο να βρεθούν ειδικά στις μέρες μας όπου επικρατεί η ακρίβεια και το κόστος ζωής είναι δυσβάσταχτο! Ειδικά όταν το 1/3 του πληθυσμού ζει στα όρια της φτώχειας με μηνιαίο εισόδημα μικρότερο των 400 ευρώ. Έτσι η κυβέρνηση εισάγει την ανισότητα στην υγεία, καθιστώντας σαφές ότι μόνο όποιος έχει χρήματα μπορεί να γιατρευτεί!

Σύμφωνα με τους ενδοκρινολόγους η χρήση των αισθητήρων μετρά το σάκχαρο περισσότερο αποτελεσματικά, αναβαθμίζει την ποιότητα ζωής των ασθενών και βοηθά σημαντικά στην αποφυγή μελλοντικών επιπλοκών όπως η στεφανιαία νόσος, η νεφρική δυσλειτουργία και οι λοιπές αγγειακές επιπλοκές.

Παραδοσιακά η μέτρηση του σακχάρου γινόταν με τρύπημα του δακτύλου με καρφίδα και εφαρμογή της σταγόνας αίματος σε ειδικές ταινίες μέτρησης του σακχάρου. Μια διαδικασία επώδυνη σωματικά λόγω του πόνου του τρυπήματος, αλλά και ψυχικά επώδυνη λόγω της θέας της βελόνας και της σταγόνας αίματος. Μια διαδικασία άβολη, αφού οι περισσότεροι προτιμούν να γίνεται αυτή η μέτρηση του σακχάρου στον ιδιωτικό χώρο του ασθενούς και όχι σε κοινή θέα. Μια διαδικασία δυσάρεστη, αφού αυτό μπορεί να επαναλαμβάνεται πολλές φορές την ημέρα. 

Αντιλαμβάνεστε πόσο δύσκολο είναι να πείσεις ένα παιδί να τρυπά το δάκτυλο του πολλές φορές την ημέρα για να μετρά το σάκχαρό του. Αναφέρομαι σε παιδί, γιατί ο Σακχαρώδης Διαβήτης τύπου Ι είναι μια ασθένεια που συνήθως εμφανίζεται στην παιδική ή εφηβική ηλικία. Συγκεκριμένα το  85% των περιστατικών με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου Ι εμφανίζεται σε ηλικίες μικρότερες των 20 ετών, με μέση ηλικία εμφάνισης τα 14 έτη. Αυτή την στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 50.000 ασθενείς με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου Ι. 

Λόγω των μειονεκτημάτων που αναφέρθηκαν από τη χρήση καρφίδων για τη μέτρηση του σακχάρου, πολλές φορές τα παιδιά αποφεύγουν τις μετρήσεις, ιδίως αν δεν βρίσκονται σπίτι τους ή μετρούν το σάκχαρο κατά βούληση ανάλογα με το αν έχουν συμπτώματα υπογλυκαιμίας ή υπεργλυκαιμίας. Αντίθετα η χρήση αισθητήρων γίνεται καλύτερα ανεκτή από τους νεαρούς ασθενείς, διότι τους εντυπωσιάζει η τεχνολογία και είναι ανώδυνη. Συγκεκριμένα ο ασθενής εφαρμόζει έναν αισθητήρα στο πίσω μέρος του βραχίονα και καταγράφει αυτόματα το σάκχαρο μέρα-νύχτα. Ο αισθητήρας σαρώνεται από μια μικρή συσκευή ανάγνωσης που μοιάζει με κινητό τηλέφωνο, αναίμακτα και ανώδυνα. Η σάρωση διαρκεί 1 δευτερόλεπτο και μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, διακριτικά ακόμα και πάνω από τα ρούχα. Επιπλέον ο αισθητήρας έχει μικρό μέγεθος και δεν φαίνεται κάτω από τα ρούχα. Ιδανικό για τη μέτρηση του σακχάρου ακόμα και σε κοινή θέα, όπως το σχολείο! 

Δεν καταλαβαίνουμε ότι το παιδί δεν θα βγάλει την καρφίδα να τρυπήσει το δάκτυλό του στο σχολείο, για ευνόητους λόγους και το σάκχαρό του θα μείνει αρρύθμιστο; Ο αισθητήρας μπορεί να αλλάζει σχεδόν ανά 5 ημέρες.  Για τη χρήση του προϊόντος δεν απαιτείται βαθμονόμηση με τρύπημα στα δάκτυλα.

Επομένως τι κάνει η κυβέρνηση με την παρούσα απόφασή της; Στερεί από τα παιδιά τις σύγχρονες μεθόδους μέτρησης του σακχάρου, που είναι περισσότερο ανεκτές και συνάμα αποτελεσματικές. Δημιουργεί δυο ταχύτητες ασθενών. Αυτούς που δεν έχουν να πληρώσουν και αναγκαστικά θα κάνουν χρήση των επώδυνων καρφίδων που αποζημιώνονται πλήρως από το κράτος και αυτούς που έχουν λεφτά και μπορούν να αγοράσουν τους αισθητήρες.

 Για ποια ποιοτική Δημοκρατία μιλάμε από τη στιγμή που δεν έχουμε ίση πρόσβαση από όλους σε όλα; Δηλαδή κόβουμε από τους διαβητικούς για να στηρίξουμε την επιδοματική πολιτική του ρεύματος και των καυσίμων? Η κοινωνική πολιτική ξεκινά από τον άνθρωπο και δεν του δίνουμε ότι περισσεύει. Είναι υποχρέωση της Πολιτείας να καλύπτει τα έξοδα για τις σύγχρονες θεραπευτικές προσεγγίσεις των παιδιών. Είναι παιδιά και πρέπει να προλάβουμε ή να αποφύγουμε τυχόν επιπλοκές στο μέλλον. Αυτό θα πει επένδυση στη Δημόσια Υγεία. Μειώνοντας τον κίνδυνο επιπλοκών, μειώνουμε ταυτόχρονα τις δαπάνες για την αντιμετώπισή τους στο μέλλον. 

Θα πρέπει να προσφέρουμε ότι καλύτερο έχουμε στα παιδιά με πρόβλημα υγείας! Τα παιδιά είναι το μέλλον, είναι η Ελλάδα! Άμεσα να αποσυρθεί η συγκεκριμένη διάταξη που καταδικάζει τους μη έχοντες! Σε αυτά τα παιδιά αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία ….όχι σε εσάς!

Ο Γεώργιος Μουζόπουλος είναι Ιατρός - Ορθοπαιδικός Χειρουργός στο ΓΝ Λακωνίας – ΝΜ Σπάρτης, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Χαιδελβέργης Γερμανίας, με Master στη Διοίκηση των Μονάδων Υγείας, στην Αθλητιατρική και την Βιοστατιστική – Μεθοδολογία της Έρευνας,  Υπεύθυνος του Τομέα Υγείας & Μέλος της Νομαρχιακής Οργάνωσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ – ΚΙΝ.ΑΛ Λακωνίας, Υποψήφιος Βουλευτής με το ΠΑ.ΣΟ.Κ – ΚΙΝ.ΑΛ στο Ν. Λακωνίας.