Πόσες φορές σηκώσαμε   τα μάτια μας στον ουρανό, κοιτάξαμε τα αστέρια του και είπαμε ένα «Βοήθεια», ζητήσαμε βοήθεια από κάτι ανώτερο γιατί οι δικές μας δυνάμεις νιώσαμε να μας εγκαταλείπουν! Απάντηση δεν πήραμε αλλά κάπου μέσα μας νιώσαμε ένα δάκρυ να ανεβαίνει… Ένα ανεξήγητο δάκρυ, δεν ήταν πόνου, δεν ήταν αγανάκτησης… Ήταν δάκρυ κούρασης…! Όλοι γύρω μας, φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι μας είπαν κάποτε   «Είσαι δυνατός!! Μη φοβάσαι!! Θα τα καταφέρεις!!» και εμείς απαντήσαμε ένα απλό «Ευχαριστώ» ενώ μέσα μας ουρλιαζιαμε! Μια φωνή μέσα μας έλεγε «Όχι, δεν είμαι πια δυνατός!» . Κανείς δεν την άκουσε αυτή τη φωνή, ούτε ο ίδιος ο εαυτός μας δεν ήθελε να την ακούσει!! Μέσα σου όμως πάντα ξέρεις τα όρια σου και μερικές φορές τα ξεπερνάς ηθελημένα και άλλες φορές όχι! Όταν ξεπερνάς και όλα πάνε καλά, νιώθεις ανίκητος, όταν όμως τα ξεπερνάς και αυτό δεν αναγνωρίζεται… Όταν τα ξεπερνάς και πάντα σου ζητούν λίγο ακόμα… Όταν τα ξεπερνάς και αυτό μοιάζει να μην οδηγεί πουθενά παρά μόνο σε τέλμα τότε η δύναμη σου γίνεται αδυναμία! Μια αδυναμία που μετά γίνεται απογοήτευση και η απογοήτευση γίνεται οργή και έπειτα η οργή γίνεται κούραση! Μια απίστευτη κούραση για όλους και για όλα! Κούραση για εκείνα που προσπάθησες και δεν έδωσαν καρπό, κούραση γι’ αυτά που ένιωσες και τελικά δεν ήταν αμοιβαία, κούραση για τους ανθρώπους που δεν σε σεβάστηκαν, που ενώ έλεγαν «σε καταλαβαίνω» δεν κατανόησαν ούτε στο ελάχιστο το τι είσαι…! Κούραση για όλους τους τοξικούς που ανέχτηκες γιατί έτσι έπρεπε όπως νόμιζες…! Κούραση ακόμα για τον ίδιο σου τον εαυτό που του έλεγες «άλλαξε» και δεν άλλαζε, κούραση για να παραμείνεις δυνατός! Ώσπου, ξαφνικά ο δυνατός  έγινε αδύναμος…! Κανένας δεν τον πίστεψε και κανένας δεν θα τον στηρίξει γιατί πολύ απλά αυτός είναι δυνατός!  Και κάπως έτσι ο δυνατός σηκώνει το βλέμμα εκεί ψηλά και λέει «Κύριε δυνατός είμαι αλλά κουράστηκα!» και εκεί απάντηση δεν παίρνει! Μάλλον η απάντηση είναι ήδη μέσα του γιατί μόνο οι δυνατοί ξέρουν να ζητούν βοήθεια και να παραδέχονται την ήττα τους! Γιατί μόνο οι δυνατοί ξέρουν πότε να κλάψουν και πότε να πάψουν! Ίσως αυτή είναι να είναι η ευχή και η κατάρα του Θεού για τους δυνατά πλάσματα του, να βρίσκουν τη δύναμη μέσα τους και να συνεχίζουν και εκεί που όλα μοιάζουν μάταια αυτοί να συνεχίζουν να παλεύουν για το κάτι παραπάνω…  Γιατί οι δυνατοί δεν παλεύουν για το εφικτό αλλά για το ανέφικτο! Γράφει η Σόφη Βαφάκου