Στην ατείχιστη τύχη της Σπάρτης
η ζωή σου τροφοδότρα ψυχή
η καρδιά σου ανάγλυφος χάρτης
ο λόγο σου πια στα ουράνια ηχεί.

Του Λυκούργου τον άφθαρτο Νόμο
που τον ζύγιζε στα φτερά σου ο νους
τονε πήρες δισάκι στον ώμο
στο ταξίδι σου για τους ουρανούς.

Στης Αρετής το δρόμο η ρώμη
μοναδικός, η Κρυπτία, θεσμός
που τη μοίρα ορίζει ακόμη
παλιός, της Πυθίας, χρησμός.

Ορατοί και αθέατοι φόβοι
ο χαμός σου σωστή συντριβή
σαν το δίκοπο μαχαίρι που κόβει
κεραυνός μαζί κι αστραπή.

Όσο ζούμε, φίλε, και εσύ
μαζί μας θα ζεις και θα λέμε
τ’ όνομά σου, για νερό στο κρασί
θα ρίχνουμε ’να δάκρυ μην κλαίμε.

Βασίλης Βλαχάκος